فنفت موج را کسی نمیخره ولی 202 میلیون حجم خورده. هر سهمی شما نداشته باشید و بالا بره اسمش میشه پروژه

فنفت هر سهمی گفتیم پی گیر شدیم تا به سود برسن همه

ثاخت ثاخت رو 2ساله دیگه هم بیای 55تومن هست وحقوقیش همچنان فروشنده سه ماه همیجوری بود ثشاهداز500تومن به 950تومن درسه ماه اخیر

#شفارا 2دی 1404 380تومن حرفهای مثبت و اگاهی بچه ها عالیست اما واقعیت تابلو قیمت سهم است و نوشتم این متن توییت قبل که سهامدار شفارا فعلا فعلا بازنده بوده بعدا را نمیدانیم تا این لحظه همه ی سهامداران شفارا بازنده بودند و مدیران و دوستان در شرکت برنده بله مزایا حقوق خوب 4تا معامله عشق و حال ، نتیجه در حال حاضر مدیران و یه سری افراد وابسته به شرکت ==برنده سهامدار =بازنده

فزر فقط اونایی که علی رغم هشدارهایی که هفته پیش بهشون دادم فزر و عیار و مثقالشون رو مفت فروختن که مثلا پایینتر بخرن

ما سهامداران از رشد قیمت دلار و طلا ناراحت نمی شویم؛ چرا که در منطق اقتصاد مالی، بازدهی دارایی های سفته بازانه در بلندمدت هرگز به بازدهی دارایی های مولد نمی رسد. بازار سهام، با وجود تمام بی توجهی ها، دیر یا زود اثر «جا ماندگی» خود را جبران می کند؛ همان طور که در تمام چرخه های تورمی گذشته نیز دیده ایم. وقتی نگاه عمومی جامعه به سمت دلار و طلا قفل می شود، بورس در سکوت کار خودش را می کند؛ ارزش گذاری ها اصلاح می شوند، سود شرکت ها رشد می کند، و بازار سرمایه ارام ارام فاصله اش را با دارایی های غیرمولد کم می کند. پس برای ما، این نوسانات نه تهدید است و نه نگرانی. اما ناراحتی واقعی ما چیز دیگری است. ناراحتی ما از مسیولیت اجتماعی ای است که بر دوشمان سنگینی می کند؛ از اینکه هر روز مردم فقیرتر می شوند، بدون انکه ریشه های این فقر را بشناسند. ذوق زدگی از چند درصد سود دلار و طلا، در برابر فرسایش قدرت خرید، کاهش سرمایه اجتماعی، و نابودی افق اینده جوانان چیزی جز یک توهم کوتاه مدت نیست. ما نگرانیم، نه برای پرتفوی خودمان، بلکه برای نسلی که اگر نگاهش را از «سود لحظه ای» به «اینده سازی» تغییر ندهد، فرصت ساختن فردایی بهتر را از دست خواهد داد. اقتصاد را نمی توان با هیجان نجات داد؛ با فهم، با مطالبه گری، و با انتخاب مسیرهای مولد می توان اینده را بازسازی کرد.

#خزامیا 📌تاریکخانه بورس ایران اشکار شدن پنهان ترین رانت بورس ایران: اختلاف فاحش قیمت کارشناسی سهام و قیمت تابلوی معاملات خرد یکی از بزرگ ترین واقعیت های پنهان بازار سرمایه ایران : 📌بیشتر شرکت های بورسی روی دارایی هایی نشسته اند که ارزش واقعی ان ها ده ها برابر ارزش دفتری است. زمین ها، کارخانه ها، ماشین الات و املاک صنعتی که امروز با قیمت ارز و تورم فعلی، ارزش جایگزینی حیرت انگیز دارند اما در صورت های مالی هنوز با قیمت های قدیمی دهه های گذشته ثبت شده اند! اگر قانون، شرکت ها را مجبور می کرد هر سال دارایی هایشان را تجدید ارزیابی کنند و ارزش واقعی به تابلو برسد، قیمت بسیاری از نمادها باید 3 تا 10 برابر قیمت فعلی می بود. در برخی صنایع مثل خودرو، فولاد، پتروشیمی، سیمان، بانک و سرمایه گذاری حتی بیشتر. اما چرا این اتفاق نمی افتد؟ چون هییت مدیره ها می دانند شفاف سازی دارایی ها یک نتیجه قطعی دارد: رانت مالکیت می سوزد. وقتی ارزش واقعی دارایی ها وارد بازار شود: جمع کردن سهم مفت توسط حقوقی ها سخت می شود، کرسی مدیریتی گران می شود، کنترل سهامدار عمده تضعیف می گردد، و بازی های پشت پرده پایان می گیرد. برای همین ترجیح می دهند دارایی ها با قیمت های قدیمی روی کاغذ بماند تا ارزش شرکت پایین نشان داده شود و مالکیت ارزان حفظ گردد. در دنیا شرایط متفاوت است؛ در بورس های مدرن، دارایی ها سالانه به روز می شوند، ارزش روز اجباری است و NAV واقعی محاسبه می گردد. اما در ایران: (ارزش روز دارایی - ارزش دفتری) = بزرگ ترین رانت پنهان مدیریتی واقعیت این است که اگر قیمت گذاری شرکت ها براساس ارزش دارایی های واقعی انجام شود، ارزش دلاری کل بورس ایران می تواند چند برابر رقم فعلی باشد. این یعنی بازار سرمایه ایران نه از نظر اقتصادی گران است و نه حباب دارد؛ بلکه سال هاست زیر قیمت واقعی معامله می شود. سوال مهم اینجاست: چه کسانی از ادامه این ابهام سود می برند؟ و چرا سازمان های نظارتی برای پایان دادن به این شکاف تاریخی ورود نمی کنند؟ چرا سازمان بورس شرکت ها را ملزم به سالانه سازی تجدید ارزیابی دارایی ها نمی کند؟

#خزامیا 📌تاریکخانه بورس ایران اشکار شدن پنهان ترین رانت بورس ایران: اختلاف فاحش قیمت کارشناسی سهام و قیمت تابلوی معاملات خرد یکی از بزرگ ترین واقعیت های پنهان بازار سرمایه ایران : 📌بیشتر شرکت های بورسی روی دارایی هایی نشسته اند که ارزش واقعی ان ها ده ها برابر ارزش دفتری است. زمین ها، کارخانه ها، ماشین الات و املاک صنعتی که امروز با قیمت ارز و تورم فعلی، ارزش جایگزینی حیرت انگیز دارند اما در صورت های مالی هنوز با قیمت های قدیمی دهه های گذشته ثبت شده اند! اگر قانون، شرکت ها را مجبور می کرد هر سال دارایی هایشان را تجدید ارزیابی کنند و ارزش واقعی به تابلو برسد، قیمت بسیاری از نمادها باید 3 تا 10 برابر قیمت فعلی می بود. در برخی صنایع مثل خودرو، فولاد، پتروشیمی، سیمان، بانک و سرمایه گذاری حتی بیشتر. اما چرا این اتفاق نمی افتد؟ چون هییت مدیره ها می دانند شفاف سازی دارایی ها یک نتیجه قطعی دارد: رانت مالکیت می سوزد. وقتی ارزش واقعی دارایی ها وارد بازار شود: جمع کردن سهم مفت توسط حقوقی ها سخت می شود، کرسی مدیریتی گران می شود، کنترل سهامدار عمده تضعیف می گردد، و بازی های پشت پرده پایان می گیرد. برای همین ترجیح می دهند دارایی ها با قیمت های قدیمی روی کاغذ بماند تا ارزش شرکت پایین نشان داده شود و مالکیت ارزان حفظ گردد. در دنیا شرایط متفاوت است؛ در بورس های مدرن، دارایی ها سالانه به روز می شوند، ارزش روز اجباری است و NAV واقعی محاسبه می گردد. اما در ایران: (ارزش روز دارایی - ارزش دفتری) = بزرگ ترین رانت پنهان مدیریتی واقعیت این است که اگر قیمت گذاری شرکت ها براساس ارزش دارایی های واقعی انجام شود، ارزش دلاری کل بورس ایران می تواند چند برابر رقم فعلی باشد. این یعنی بازار سرمایه ایران نه از نظر اقتصادی گران است و نه حباب دارد؛ بلکه سال هاست زیر قیمت واقعی معامله می شود. سوال مهم اینجاست: چه کسانی از ادامه این ابهام سود می برند؟ و چرا سازمان های نظارتی برای پایان دادن به این شکاف تاریخی ورود نمی کنند؟ چرا سازمان بورس شرکت ها را ملزم به سالانه سازی تجدید ارزیابی دارایی ها نمی کند؟

فنفت من موج ندارم ولی اگر کسی نمیخره این صف خریدها چی هست و چرا نمودارش صعودی هست؟ عیار شما همینجا مشخص شد

سمگا همیشه تعریف وتمجید